Zostałam zraniona

Zostałam zraniona. Cierpię.

Czym jest zespół stresu pourazowego?

Zespół stresu pourazowego to schorzenie będące następstwem przerażającego, zagrażającego życiu wydarzenia fizycznego lub psychicznego. Osoba, która była ofiarą napadu, uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym lub była świadkiem trzęsienia ziemi, często miewa uporczywe, przerażające myśli związane z tymi wydarzeniami. U dzieci schorzenie to niekiedy staje się stanem chronicznym.

Przyczyna

Zespół stresu pourazowego może pojawić się po wydarzeniu, które miało miejsce życiu chorego lub jednej z bliskich mu osób, lub którego dana osoba była świadkiem. 

• poważne wypadki (samochodowe, lotnicze)
• katastrofy (trzęsienie ziemi, powódź)
• tragedie spowodowane przez człowieka (np. atak terrorystyczny)
• bycie ofiarą ataku lub przemocy fizycznej (napadu, tortur, porwania, itp.)
• molestowanie lub napaść seksualna
• przemoc psychiczna
• zaniedbanie

Objawy

Dzieci i osoby dorosłe w zetknięciu z sytuacją, która przypomina im o traumatycznym wydarzeniu, mogą je na nowo przeżywać w natrętnych wspomnieniach występujących w ciągu dnia (tzw. flashbacks) a także w koszmarach nocnych. Mogą również doświadczać niektórych lub wszystkich poniższych objawów:

• odrętwienie fizyczne lub emocjonalne
• unikanie kontaktów z innymi ludźmi, izolowanie się od otoczenia – w tym również od osób najbliższych
• brak zdolności odczuwania przyjemności
• nadmierna pobudliwość, stałe podenerwowanie, łatwe irytowanie się
• uczucie lęku, przygnębienia – mogą pojawiać się nawet myśli samobójcze
• problemy ze snem
• zaburzenia koncentracji, trudności w skupieniu uwagi
• zachowania charakterystyczne dla małych dzieci (np. moczenie się, ssanie kciuka)

Leczenie

Program terapii opracowywany jest indywidualnie dla każdej osoby i uwzględnia:

• wiek i stan zdrowia chorego,
• zakres objawów,
• rodzaj domniemanych przyczyn pojawienia się zaburzenia.

Wczesna interwencja w zespole stresu pourazowego jest bardzo ważna, ponieważ może zredukować intensywność objawów i poprawić jakość życia chorego. Leczenie może obejmować:

• terapię indywidualną,
• terapię rodzinną,
• w niektórych przypadkach – również farmakoterapię.