Nie ma się czego bać

Po prostu się boję. 

Zespół lęku uogólnionego to rodzaj zaburzenia psychicznego, zaliczanego do grupy zaburzeń lękowych. Cechuje się odczuwaniem uporczywego, stale utrzymującego się niepokoju nie powiązanego z jakimiś określonymi czynnikami. Lęk ten bywa określany jako „wolnopłynący”, znajdując ujście w licznych obawach pacjenta. Innym rodzaju lękiem jest atak paniki, tzw. lęk napadowy, który z reguły jest silniejszy i przychodzi nagle.

Nerwica lękowa dotyka coraz więcej osób. Szacuje się, że z zespołem lęku uogólnionego zmaga się nawet 3% społeczeństwa. Na szczęście istnieje coraz więcej skutecznych metod, pozwalających osobom dotkniętym tym zaburzeniem sprawnie funkcjonować w otoczeniu.

Objawy

Nerwica lękowa wiąże się z występowaniem uporczywego niepokoju, nieproporcjonalnego do danej sytuacji i okoliczności. Często osoba dotknięta tym zaburzeniem nie potrafi określić, z jakiego powodu odczuwa lęk, choć nieustannie się zamartwia i jest pełna obaw. Dyskomfort nasila dodatkowo uczucie napięcia i niemożność zrelaksowania się. Zespół lęku uogólnionego przejawia się także pesymistycznym nastawieniem do życia i obawą o przyszłość.

• napięcie mięśniowe
• uczucie drętwienia i mrowienia
• nadmierna potliwość
• trudności z oddychaniem
• bóle głowy
• zaburzenia ze strony układu pokarmowego
• wzrost ciśnienia tętniczego krwi, tachykardia
• zaburzenia snu/bezsenność.

Osoby dotknięte tym zaburzeniem są świadome swoich objawów i wiedzą, że ich niepokój nie jest racjonalnie uzasadniony. Jednak mimo to nie potrafią zapanować nad swoimi przeżyciami, co dodatkowo wzmaga u nich niepokój i nasila występowanie objawów. Bardzo często zespół lęku uogólnionego towarzyszy innym zaburzeniom psychicznym, m.in. nerwicy natręctw, depresji czy fobiom (zwłaszcza fobii społecznej). 

Przyczyny

Eksperci wskazują, że rozwojowi zespołu lęku uogólnionego sprzyjają zarówno czynniki biologiczne, psychologiczne, jak i społeczno-kulturowe. Wśród tych ostatnich wymienia się zwłaszcza nieprawidłowości w okresie wczesnego dzieciństwa. Zaburzone relacje z opiekunami dziecka, m.in. brak poczucia bezpieczeństwa, mogą przyczynić się do powstania i rozwoju nerwicy lękowej.

Leczenie

Postawienie diagnozy wiąże się z wdrożeniem odpowiedniej formy leczenia. Nerwicę lękową leczy się zazwyczaj jedną z form psychoterapii, zarówno w postaci indywidualnej, jak i grupowej. W niektórych przypadkach zalecana bywa także farmakoterapia.